မဏ္ဍိုင်၊ ဩဂုတ် ၁၆၊ ၂၀၂၅။
မဲဆိုင်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကနေ ချင်းဆန်ကို ကားနဲ့ နာရီဝက်ကြာတဲ့အခါ ရောက်လာပါတယ်။ လမ်းမှာ စစ်ဆေးရေးဂိတ်တစ်ခုဖြတ်ရတော့ သေသေချာချာစစ်ဆေးတာခံရတယ်။ ဖာသာရ်ဆို ဒီလမ်းကို အမြဲသွားနေကြ။ တစ်ခါမှ ဒီလိုစစ်ဆေးမခံရဘူးလို့ဆိုတယ်။ အထောက်အထားတွေပြည့်စုံနေတာနဲ့ သူတို့က ရစ်လို့မရဘဲ သွားခိုင်းလိုက်တယ်။
ချင်းဆန်မြို့ကို မဲခေါင်မြစ်ဘေးက လမ်းအတိုင်း ကွေ့၀ိုက်ဝင်လာတော့ ရွှေတြိဂံနေရာရောက်ပြီဆိုတာကို သိလိုက်ရတယ်။ အထည်နဲ့ အစားအသောက်တွေရောင်းတဲ့စျေးဆိုင်တွေ ရွှေတြိဂံအထိမ်းအမှတ်ကျောက်တိုင်တွေ၊ ဆင်းတုတော်တွေ၊ တံခွန်တိုင်တွေ စသဖြင့် ရွှေတြိဂံအထိမ်းအမှတ်များစွာကို တွေ့ရတော့တာပဲ။ ခရီးသွားရာသီမဟုတ်တော့ လူသွားလူလာကတော့ ပါးနေတယ်။
စျေးဆိုင်တွေနားမှာ လုံခြုံရေးတဲလို ငါးပေပတ်လည် ကိုယ်တစ်ပိုင်းပွင့် အဆောက်အဦငယ်လေးတွေ၊ လေးငါးလုံးကို နေရာခြားပြီး တွေ့ရတယ်။ သက်ကယ်အင်္ကျီတွေ ချိတ်ထားတာတွေ့ရတယ်။ လာအိုကာစီနိုဘက်ကိုကူးဖို့ စက်လှေဆိပ်တွေပါ။ စက်လှေအကြီးဆိုရင် လူ ၂၀ လောက်ဆံ့တယ်။ အလတ်ဆိုရင် ၁၀ ယောက်၊ အငယ်ဆိုရင် လေးယောက်လောက်ဆံ့တဲ့ စက်လှေအစားစားရှိတယ်။ စက်လှေအလိုက် ကျသင့်ငွေမတူဘူး။
ချင်းဆန်စက်လှေဆိပ် ကမ်းနဖူးကနေကြည့်လိုက်ရင် မြန်မာရော၊ လာအိုကို ပါမြင်ရပါတယ်။ ချင်းဆန်က ရောက်မြစ်နဲ့ မဲခေါင်မြစ်ကြီး ဆုံစည်းရာနေရာပါ။ Y ပုံစံမြစ်လက်တက်က ဖြစ်နေတာပါ။ ၀ိုင်ရဲ့အပေါ် တန်းနှစ်ခုက မြန်မာနဲ့ လာအို၊ ခြေထောက်တန်းက ထိုင်း အဲ့လို ပုံစံတည်ရှိနေတာပါ။ အလယ်မှာ မဲခေါင်မြစ်ကြီးက ပိုင်းခြားထားပါတယ်။
လာအိုဘက်မှာ ကြာဖူးပုံစံ ရွှေရောင်တောက်နေတဲ့ အထပ်မြင့်အဆောက်အဦကြီးကို လှမ်းတွေ့ရပါတယ်။ နာမည် ကျော် Kings Romans ကာစီနိုပါ။ လာအိုဘက်ကို လှေနဲ့ကူးရပါမယ်။ လှေခက တစ်နာရီကို ဘတ်ငါးရာပေးရတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ဟိုဘက်မှာ ဆောင်းပါးရေးဖို့အတွက်ပါ လှည့်လည်မှာဖြစ်တဲ့အတွက် အချိန်လေးနာရီယူလိုက်ပါတယ်။ ပုံမှန်လည်ပတ်တာဆိုရင် တစ်နာရီနဲ့ နေရာအနှံ့ရောက်ပါတယ်။
ယခင်ကတော့ တရားမဝင်သွားလာကြပေမယ့် အခုတော့ဒီဒေသဟာ ခရီးသွားလုပ်ငန်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာပြီးနောက်ပိုင်း တရားဝင်လှေဆိပ်၊ လ၀က ဂိတ်တွေဖွင့်ကာ ဝင်ကြေးတွေနဲ့ စနစ်တကျ မှတ်တမ်းတင် လည်ပတ်ခွင့်ရနေပါပြီ။
လှေက ချင်းဆန်လှေဂိတ်ကထွက်ပြီး မြစ်ကြောင်းအတိုင်း မြန်မာဘက်အခြမ်းကို မောင်းသွားပြီး မြစ်ထဲကနေ လှေခဏ ရပ်ပြီးပြပါတယ်။ မြန်မာဘက်မှာလည်း ကာစီနိုရုံကြီးတစ်ခုကို လှမ်းတွေ့ရတယ်။ တာချီလိတ် ဝမ်ပုံ ဆိပ်ကမ်းဘက်မှာပါ။ သစ်တောထဲမှာ အဆောက်အဦတစ်ခုက ထိုးထွက်နေသလိုပါပဲ။ ကမ်းနားတွေကလည်း တချို့ နေရာမှာ ဖရိုဖရဲနဲ့ပါ။
ပြီးတော့ လာအိုဘက်ကို ပြန်ကွေ့မောင်းလာပါတယ်။ နာမည်ကျော် ကာစီနိုကြီးရဲ့ အဝင်၀ကိုရောက်ပါပြီ။ ဘောတံတားမှာ ဝင်ကြေးကောက်တဲ့ မှန်ကာအခန်းလေးရှိပါတယ်။ ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းတွေက ကောက်ပါတယ်။ ဝင်ခ တစ်ယောက်ကို ဘတ် ၂၀၀ ပေးရပါတယ်။ ကားနဲ့လိုက်ပို့ခ အပြီးအစီးပါ။ ကျွန်တော်တို့ မရောက်ခင်ရက်ပိုင်းကပဲ ဒီဂိတ်က ဝင်ခကို ဘတ် ၅၀၀ တိုးကောက်လိုက်တော့ ထိုင်းဘက်က လှေသမားတွေက ခရီးသည်တွေကို ၁၀ ရက်လောက် မပို့ပေးတော့ဘဲ ဆန္ဒပြကြပါတယ်။
ဒါကြောင့် ထိုင်းဘက်က ခရီးသည်တွေမလာတော့တာကြောင့် ဘတ် ၂၀၀ ပဲ ပြန်ဖြစ်သွားတာလို့ ကျွန်တော်တို့ကို ဂိုက်လိုက်ပြပေးမယ့် ကျောက်ဝေပိုင်ကုမ္ပဏီက မြန်မာဝန်ထမ်းတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ကိုအောင်(အမည်လွှဲ)က ရှင်းပြပါတယ်။ သူကလည်း စစ်မှုထမ်းဥပဒေကြောင့် ဒီဘက်ကို လာရောက်အလုပ်လုပ်ကိုင်နေသူပါ။ အရင်က ဖာသာရ်လာတဲ့အခါတွေတုန်းကလည်း ကိုအောင့်ကိုပဲ ဆက်သွယ်ပြီး လိုက်ပို့စေတဲ့အတွက် ဖာသာရ်နဲ့က ရင်းနှီးနေပါပြီ။ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးပါတယ်။
ကိုအောင်ရှင်းပြတာက သူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကျောက်ဝေကုမ္ပဏီ Group ဟာ လာအိုအစိုးရဆီကနေ နှစ်သုံးရာနီးပါး စာချုပ်ချုပ်ထားတယ်လို့ပြောပါတယ်။ ဒီမှာက အကုန်လုံး တရုတ်ဘာသာစကား ၊ တရုတ်ငွေကြေး၊ အုပ်ချုပ်မှုကအစ တရုတ်ကုမ္ပဏီနဲ့ လာအို အာဏာပိုင်တွေက အတူတကွဆောင်ရွက်နေကြတာပါ။
ပြောရရင် လာအိုနိုင်ငံထဲက တရုတ်မြို့တစ်မြို့ကို ရောက်သွားသလိုပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ အာဏာမသိမ်းခင်ကာလတွေတုန်းက သတင်းကိစ္စနဲ့ တရုတ်ပြည်ထဲကို ရောက်ဖူးပါတယ်။ အခုရောက်နေတဲ့နေရာအတိုင်းပါပဲ။ အားလုံးဟာ တရုတ်အငွေ့အသက်တွေပါ။
ဒီနေရာရဲ့ အဓိကဖြစ်တဲ့ ကာစီနိုကြီးနဲ့ ဒီနေရာတည်ဆောက်ခဲ့တဲ့အကြောင်း ပြန်ဆက်ရရင် ကျောက်ဝေက ဒီနေရာကို လာအိုအစိုးရဆီကနေ တရားဝင်စာရွက်စာတမ်းတွေအရ ဟက်တာ ၃,၀၀၀ (မိုင် ၃၀ ပတ်လည်) ရှိ မြေနေ ရာကို ၉၉ နှစ် လုပ်ပိုင်ခွင့်ရခဲ့ပါတယ်။
ဆင်းရဲတွင်းထဲနစ်နေတဲ့ဒီဒေသကို ကာစီနိုနဲ့ အထူးစီးပွားရေးဇုန် တည်ဆောက်ပေးပြီး ဖွံ့ဖြိုးအောင်လုပ်ပေးမယ်လို့ဆိုကာ ကျောက်ဝေက လာအိုအစိုးရဆီက ခွင့်ပြုချက်ရယူ ဆောက်လုပ်ခဲ့တာပါ။
စီမံကိန်းထဲမှာ ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်၊ ဖျော်ဖြေရေးစင်တာ၊ ကာစီနိုရုံ၊ ဘဏ်၊ ဂေါက်ကွင်း၊ ကျောင်း၊ ဆေးရုံ၊ လေဆိပ်၊ သင်္ဘောဆိပ်နဲ့ ဝန်ဆောင်မှုစင်တာတွေပါပါတယ်။ ဆောက်လုပ်ရေးကို Kings Romans Group က ဆောက်လုပ်ပါတယ်။ ပိုင်ရှင်ကတော့ ကျောက်ဝေပဲဖြစ်ပါတယ်။
၂၀၁၈ ခုနှစ်မှာတော့ ကျောက်ဝေနဲ့ သူ့ဇနီးနဲ့ကို အန္တရာယ်များတဲ့ တရားမဝင်လုပ်ငန်းတွေ (မူးယစ်ဆေး၊တောရိုင်း တိရိစ္ဆာန်တရားမဝင်ရောင်းဝယ်မှု၊ လူကုန်ကူး စသဖြင့်) လုပ်ကိုင်နေတယ်ဆိုပြီး အမေရိကန် Treasury Department (OFAC) က ဆန်ရှင်စာရင်းသွင်းထားပါတယ်။
ဒီဒေသမှာ အဓိကလုပ်ငန်းတွေက ကာစီနိုလုပ်ငန်းတွေပါ။ တရုတ်နိုင်ငံမှာ တရားဝင်ခွင့်မပြုထားတဲ့အတွက် တရုတ်နိုင်ငံသားနဲ့ အခြားလုပ်ငန်းရှင်သူဌေးတွေအတွက် အနားယူ၊ အပန်းဖြေရာနေရာ လောင်းကစားလုပ်ရာနေရာအဖြစ် ရည်ရွယ်ဆောက်လုပ်ထားတာပါ။
ကျွန်တော်တို့လှေဆိပ်ကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ အသင့်စောင့်နေတဲ့ ဘတ်ဂီကားနဲ့ ကာစီနိုတွေရှိရာ နန်းတော်တမျှ ခမ်းနားလှတဲ့ ခေတ်မီတိုက်အမြင့်ကြီးတွေ၊ ဟိုတယ်တွေရှိရာကို ကြီးမားကျယ်ပြန့်တဲ့ လမ်းမကြီးတွေပေါ်ကနေ မောင်းနှင်လာပါတော့တယ်။
၆လမ်းသွားလမ်းမကြီးက ပြန့်ပြူးလို့နေတယ်။ ဆောက်လက်စတိုက်တွေကိုလည်းတွေ့ရတယ်။ ဆောက်နေဆဲ မဟုတ်ဘူး။ ရပ်ထားကြတဲ့ စီမံကိန်းလိုမျိုး၊ မပြီးပြတ်သေးဘူး။ ပြောရရင် စီးပွားရေးရပ်တန့်သွားတဲ့အတွက် ရပ်နေသလိုမျိုး။ လူသွားလူလာကတော့ ရှင်းလင်းနေတယ်။
သေသပ်လှပတဲ့ ခေတ်မီ ဒီဇိုင်းဆန်းတဲ့ အထပ်မြင့် အဆောက်အဦတွေ၊ တရုတ်စတိုးဆိုင်တွေ၊ စျေးဆိုင်တွေ၊ ကုန်စုံဆိုင်၊ စားသောက်ဆိုင် ၊ အရက်ဆိုင် ၊တရုတ်တန်း၊ အနှိပ်ခန်းတွေ ၊ နိုက်ကလပ်တွေကအစ ရှိပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ ငွေရှိရင် ဘာမဆို ရနိုင်တဲ့နေရာလို့တောင် ပြောလို့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လူတွေခြောက်ကပ် တိတ်ဆိတ်နေတာကြောင့်မို့ ကိုအောင့်ကိုမေးကြည့်တော့ စိတ်ဝင်စားစရာ အဖြေကိုသိရတယ်။
(ထိုနေရာတွင် တရုတ်စျေးဆိုင် စားသောက်ဆိုင် တန်ဖိုးကြီး အရက်၊ငှက်သိုက်၊ အားဆေးများ ရောင်းချသည်။)
အဲဒါကတော့ ကျားဖြန့်တွေကို နှိမ်နှင်းပြီးနောက်ပိုင်း အရင်လို ဒီဘက်မှာ လူမစည်တော့တာလို့ ဆိုတယ်။ အရင်ကဆို ညဘက်အသာထား နေ့လယ်ဘက်တွေမှာပါ လူတွေတိုးမပေါက်အောင်စည်ကားခဲ့တယ်လို့ ကိုအောင်က ပြောပြပါတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်ကဆိုရင် ဒီမှာ အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းတွေ အလွန်ပေါကြောင်းနဲ့ သူတို့ဘက်မှာဆိုရင် လာအိုကို လာတာကို “လောကိုသွားတယ်” ဆိုပြီးပြောကြတယ်လို့ ဆိုတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း “လော” ကို တက်လာရတာပေါ့။ သူက ဒီရောက်တာ တစ်နှစ်ခွဲလောက်ရှိပြီ။ မွန်ပြည်နယ်ကလာတာပါ။ စစ်မှုထမ်း ဥပဒေထွက်ပြီး ရက်ပိုင်းအတွင်း ထွက်လာတာလို့ဆိုတယ်။ သူကဒီကိုလာဖို့ မြန်မာငွေ ၁၃ သိန်းလောက်ကုန်ခဲ့တယ်လို့ ပြောတယ်။
သူရယ် သူ့အသိနှစ်ယောက်ရယ်က ရေးကနေ တာချီလိတ်၊ တာချီလိတ်ကနေ ဝမ်ပုံဆိပ်ကမ်း အဲဒီကနေ စက်လှေနဲ့ လာအိုကို မှောင်ခိုကူးလာရတာလို့ဆိုတယ်။ ဝမ်ပုံဆိပ်ကမ်းရောက်တော့မှ သူတို့ကို ခေါ်လာတဲ့ ပွဲစားက ပစ်သွားလို့ သူတို့မှာ ဒုက္ခရောက်ရသေးတယ်။ အိမ်ကနေ ပိုက်ဆံပြန်မှာပြီးတော့မှ ဒီဘက်ကို သူကရောက်လာတယ်။
တရားမဝင်ကူးတာက ရုပ်ရှင်ဆန်တယ်။ လှေဝမ်းထဲမှာ သူတို့အဖွဲ့ ၁၅ ယောက်လောက်က ဝပ်နေရတယ်။ ကင်းလှည့်တဲ့ လုံခြုံရေးမော်တော်တွေတွေ့ရင် ဖမ်းခံထိမှာစိုးလို့။ မြစ်က ဟိုဘက်ဒီဘက်လမ်းမြင်နေရတာ မသကာကျယ်လှမှ လှေတစ်ကူး ၁၅ မိနစ်ပဲ။
အဲဒါကို သက်စွန့်ဆံဖျားကူးကြရတာ။ ဒီဘက်ကမ်းရောက်တော့ ကျော့ကျော့မော့မော့ လှေပေါ်က ဆင်းလို့မရဘူး။ ပါလာတဲ့ တစ်ကိုယ်စာ အဝတ်ထုပ်ကို ကမ်းပေါ် အရင်ပစ်တင်ရတယ်။ ပြီးတော့ လူက ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ ပြေးတက်ရတယ်။ ကမ်းပေါ်ရောက်မှ လုံခြုံတဲ့နေရာကိုသွားပြီး အထောက်အထားလုပ်ရတယ်လို့ ကိုအောင်က သူလာရတဲ့လမ်းကြောင်းကို ရှင်းပြတယ်။
ဒီလိုလှေကို မှောင်ခိုကူးနေရင်း လွန်ခဲ့တဲ့လပိုင်းလောက်က စိတ်မကောင်းစရာအဖြစ်အပျက် တစ်ခုဖြစ်သွားသေးတယ်။ လူတွေကို မှောင်ခိုတင်လာတဲ့လှေက ကမ်းစပ်နားတင်မှောက်တာပါ။ ကံဆိုးချင်တော့ လူမှောင်ခိုဆိုတာ ကပ်ကပ်သပ်သပ် ဝပ်ပြီးလိုက်ရတော့ သက်ကယ်အကျီမဝတ်နိုင်ဘူး။ ပေးလည်းမပေးဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့်လှေ မှောက်တာမှာ ကလေးတွေအပါ လူကြီးတွေရော ရေနစ်ဆုံးပါးခဲ့ရတယ်လို့ ကိုအောင်က ပြန်ပြောပြတယ်။
ခေတ်ကောင်းခဲ့ရင် အထောက်အထားနဲ့ တရားဝင်လုံလုံခြုံခြုံ ကူးလို့ရနိုင်ပါရဲ့နဲ့ ခေတ်မီတိုးတက်လှပါတယ်ဆိုတဲ့ ကာစီနိုကြီးနဲ့ ထိုင်းရဲ့ကြား မှောင်ခိုလှေနဲ့ ကူးရတဲ့ မြန်မာတွေမှာ အသက်တွေရင်းလိုက်ရတာကိုတွေးမိတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်။ အောက်ကျနောက်ကျ နိုင်လိုက်လေခြင်းဆိုပြီးပေါ့။
ကိုအောင်က အထောက်အထားလုပ်ပြီးတော့ မြန်မာစားသောက်ဆိုင်မှာ ပထမဆုံးအလုပ်လုပ်တယ်။ နောက်တော့ တရုတ်ကုမ္ပဏီမှာ ဂိုက်လိုတယ်ဆိုတော့ ဖြစ်ပါ့မလား ဆိုပြီးတော့ အရဲစွန့်လျှောက်လိုက်တာ ရသွားတယ်။ သူကတော့ ဒီအလုပ်ကို လုပ်ရင်းနဲ့ဖြစ်လာတာ တစ်နှစ်တောင်ရှိပြီ မဆိုးပါဘူးလို့ဆိုတယ်။
ပြီးတော့ ဒီအလုပ်ကသက်သာတယ်လို့ သူကပြောပါတယ်။ ဂိုက်အလုပ်က ကျွန်တော်တို့လိုလာတဲ့ လူတွေကို ကာစီနိုနဲ့ လျှောက်လည်စရာနေရာတွေ အနှံ့ကို လိုက်ပြရတာပါ။ နိုင်ငံခြားသားတွေ လာတာသိပ်မရှိဘဲ တရုတ်အများဆုံးနဲ့ ထိုင်းတွေပဲ လာကြတယ်လို့ဆိုပါတယ်။
ဒီမှာက နေထိုင်ခွင့်အတွက် အများကြီးမလိုပါဘူး။ မြန်မာမှတ်ပုံတင်ရှိရင် ယာယီကတ် (ဒုက္ခသည်ကတ်) လုပ်ပြီး အဲ့ဒီကတ်က ခြောက်လနေထိုင်ခွင့်ရှိတယ်။ ဘတ်နဲ့ဆိုရင် ၃,၀၀၀ လောက်ပဲပေးရတယ်။ အခုအခါမှာတော့ နောက်ထပ် တစ်ကဒ်ထပ်တိုးလာတယ်။ အလုပ်လုပ်ခွင့်ကတ်ဆိုပြီး လာအိုကလည်း လုပ်စားလို့ရတော့ ယွမ် ၆၃၀ ပေးရမယ်လို့ဆိုတယ်။ ဒါပေမယ့် မလုပ်တဲ့သူများတယ်။ ပြောရရင် ဒီနေရာမှာက ထိုင်းထက် နေရတဲ့စားရိတ်သက်သာ တယ်ပြောရမယ်။ ထိုင်းမှာဆို နေထိုင်ခွင့်ရဖို့ ဗီဇာအမျိုးမျိုးမှာ ပိုက်ဆံတွေ အတော်ကုန်ကြရတယ်။
ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းတွေကတော့ ပူစရာမလိုဘူး။ ကုမ္ပဏီက သူတို့ကို လစာပေးထားတယ်။ နေစရာ၊ စားစရာ အကုန်ပေးထားတော့ အဆင်ပြေတယ်လို့ သူကဆိုပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကားက မြို့ထဲက အထင်ကရနေရာတွေကို ဝင်တယ်။ အဲ့ထဲမှာ စိတ်ဝင်စားစရာအကောင်းဆုံးက ကျောက်စိမ်းအစစ်နဲ့ လူတစ်ရပ်ကျော်လောက်ရှိတဲ့ ကွမ်ရင်မယ်တော် ရုပ်ထုရှိရာ တရုတ်ဘုံကျောင်းပဲ။ ကျောက်စိမ်းသားက စိမ်းလဲ့နေတယ်။ သူ့တန်ဖိုးကို မှန်းဆမရနိုင်ဘူး။ မြန်မာပြည်က ကျောက်စိမ်းလို့ သိရတယ်။
ပြီးတော့ ဒီနေရာရဲ့ အရှင်သခင်ကျောက်ဝေရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ပန်းခြံကိုဝင်ကြည့်တယ်။ ပန်းခြံအ၀မှာလုံခြုံရေး အစောင့်တစ်ဦးရှိတယ်။ အပြင်လူဝင်လို့မရဘူး။ ပြီးတော့ သူရဲ့စံအိမ်လို့ခေါ်တဲ့ အနီရောင် တရုတ်ပုံစံ စံအိမ်ကြီးတစ်လုံးကိုတွေ့ရတယ်။ အဲ့ဒီမှာ သွားလာရင်း ရုပ်ရှင်တွေပဲမှာတွေ့ရတတ်တဲ့ စစ်သုံးအလုံပိတ်ကားကြီးတစ်စီးက မြို့ထဲပတ်နေတာတွေ့ရတယ်။ ကိုအောင်ကိုမေးကြည့်တော့ တရုတ်ကုမ္ပဏီက လုံခြုံရေးလှည့်နေတာလို့ဆိုတယ်။
ပြီးတော့ နာမည်ကျော် ကြာဖူးပုံစံ ကာစီနို ရွှေရောင်အဆောက်အဦကြီးထဲကို ဝင်ကြည့်ကြပါတော့တယ်။ အဝင်၀မှာတင် Rolls Royce ကားနှစ်စီးကို အလှရပ်ပြထားပါတယ်။ အဆောက်အဦးတစ်လုံးကရွှေရောင်တွေ တောက်နေတယ်။ ရွှေရောင်တောက်နေတဲ့ တံခါးပေါက်ကနေ ကာစီနိုထဲကို ဝင်လိုက်တော့ အထဲမှာအေးစိမ့်သွားတော့တယ်။ လုံခြုံရေးတွေက အထဲမှာအိတ်တွေကို စစ်ဆေးပါတယ်။ တူညီဝတ်စုံနဲ့ ဝန်ထမ်းမိန်းကလေးငယ်တွေက အအေးဘူးနဲ့ စနိုးတာဝါတွေကို အဝင်၀မှာ ကမ်းပေးပါတယ်။
အထဲမှာ နန်းတော်တမျှခမ်းနားလှပါတယ်။ ဧည့်ကြိုခန်းကလည်းအကျယ်ကြီးပါ။ အအေးတွေ ရေတွေ ဖန်ခရား တွေနဲ့ ထည့်ပေးထားတယ်။ အခန်းထဲမှာ ကျောက်စိမ်းရုပ်ထုတွေ၊ ကြွေပန်းအိုး အရှည်ကြီးတွေနဲ့ အလှဆင်ထားတယ်။ သစ်သားဘိုးတော်ရုပ်တု တစ်ခုလည်းတွေ့တယ်။ ရှေ့မှာ အမွှေးတိုင်တွေ ထွန်းလို့ပါ။ အပြင်အဆင်တွေက ခြေတောင်မချရဲအောင် ဖိတ်ဖိတ်တောက်နေပါတယ်။
အဆောက်အဦက အထပ်နှစ်ဆယ်လောက်ရှိပါတယ်။ ဟိုတယ်တွေ ၊ ဘားတွေ ၊ ကာစီနိုခန်း ။ ချက်ပြုတ်ခန်း စသဖြင့် အလွှာလိုက်ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရောက်နေတဲ့ မြေညီထပ် ဧည့်ကြိုခန်းထဲမှာပဲ အတွင်းဘက်ကို ဝင်လိုက်ရင် ဓာတ်ပုံတွေများစွာကို နံရံမှာ အစီအရီချိတ်ထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။
ဒီပရောဂျက်ကြီးတစ်ခုလုံးကို စတင်ခဲ့တဲ့သူတွေရဲ့ ဓါတ်ပုံတွေပါ။ စီမံကိန်း သဘောတူညီမှု လက်မှတ်ရေးထိုးတာတွေ ၊ ကျောက်ဝေနဲ့ လာအို အာဏာပိုင်တွေ တရင်းတနှီးလက်ဆွဲနူတ်ဆက်ပုံတွေ ၊ အဆောက်အဦး တည်ဆောက်နေပုံတွေ အစုံပါပဲ၊ ဒီစီမံကိန်းကြီးတစ်ခုလုံး ဖြစ်ပေါ်လာပုံကို ဓါတ်ပုံတွေနဲ့ ခင်းကျင်းပြသထားတာပါ။ အဲဒီအခန်း အလယ်မှာ စန္ဒရားကြီး တစ်လုံးကိုလည်း အလှပြထားပါတယ်။
ဓါတ်လှေကားနဲ့ အပေါ်ကို တက်သွားရင် ကာစီနိုထဲကို ရောက်ပါတယ်။ အထဲမှာတော့ ဓါတ်ပုံရိုက်လို့မရဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ကာစီနိုထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ တူညီဝတ်စုံနဲ့ အသက် ၂၀ အရွယ် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က ပန်းဖလက်လို စာရွက်လေးတွေ ကမ်းပေးရင် အထဲက ဆော့ကစားနည်းတွေရှင်းပြတယ်။
အသားဖြူဖြူအရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ကောင်မလေးက လာအို အသားခပ်ညိုညို ပိန်ပိန် အရပ် ၅ ပေလောက်နဲ့ တစ်ယောက်က မြန်မာပါ။ နေပြည်တော်တပ်ကုန်းက လာတယ်လို့သူကပြောတယ်။ နောက်တစ်ယောက်က လာအိုပါ။ မြန်မာတွေပဲလို့ သိသွားတာနဲ့ သူက မြန်မာလိုပဲ ပြောပါတော့တယ်။ ပါလာတဲ့ ဂိုက်က ကာစီနိုကိုဆော့ဖို့ မတိုက်တွန်းပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့လည်း ဆော့ဖို့မဟုတ်ဘဲ လေ့လာဖို့ပဲ ဖြစ်ကြောင်း သူ့ကိုရှင်းပြလိုက်တော့ သူက ကစား၀ိုင်းတွေကို လိုက်ပြပြီး ကစားနည်းတွေကို ရှင်းပြပါတယ်။ ဆော့တဲ့သူတွေက သိပ်မများဘူး။
ကျွန်တော်ကတော့ သူပြတဲ့ ကစားနည်းတွေကို စိတ်မဝင်စားလှဘဲ ဝင်တာနဲ့ ကာစီနိုထဲမှာတွေ့ရတဲ့ မြန်မာဝန်ထမ်းတွေ အချင်းချင်း မြန်မာလိုပြောဆိုနေကြတာတွေကိုပဲ ပိုစိတ်ဝင်စားမိတယ်။ ဒါကြောင့် လိုက်ပြနေတဲ့ ကောင်မလေးကို သူ့အကြောင်းမေးကြည့်တော့ သူကလည်း စစ်မှုထမ်းဥပဒေနောက်ပိုင်း သူ့ဒေသမှာ အလုပ်လုပ်ကိုင်ဖို့ အသာထား နေဖို့တောင် အဆင်မပြေတဲ့အတွက် ဒီကိုထွက်လာရတာဖြစ်ကြောင်းနဲ့ ရောက်လာတာတစ်နှစ်လောက် ရှိပြီလို့ပြောတယ်။
သူတို့ကတော့ ကုမ္ပဏီက နေထိုင်စားသောက်ရေးတာဝန်ယူထားတော့ အဆင်ပြေတယ်လို့ ဆိုရမှာပါ။ အခုနောက်ပိုင်းတော့ ကာစီနိုမှာ လူတွေသိပ်မခေါ်နိုင်တော့ပါဘူး။ လူတွေလာတာ နည်းသွားလို့ မြို့ရဲ့ စီးပွားရေးက ရပ်တန့်နေတဲ့ သဘောပါ။
ဒီမှာ အလုပ်ရဖို့က အခြေခံပညာတတ်ဖို့မလိုဘူး။ ရုပ်ရည်နည်းနည်းပါးပါးရှိရမယ်။ သွက်လက်ချက်ချာရမယ်။ တရုတ်စကား၊ ထိုင်းစကားတတ်ရင်ပိုပြီး အဆင်ပြေတယ်။ ဒီမှာအလုပ်သမားတွေကတော့ နေတာတစ်နှစ်လောက်ကြာလာရင် ထမင်းစားရေသောက် ပြောတတ်သွားကြတာပါပဲ။
ဒီကို အလုပ်လာလုပ်ဖို့ တက်လာတဲ့ မြန်မာလုပ်သားတွေဟာ အရင်စည်ကားစဉ်ကဆို တစ်နေ့ကို ရာဂဏန်းအထိ လာတာတောင်ရှိတယ်လို့ ကိုအောင်ကပြောပြတယ်။ အခုကတော့ ၁၀ ဂဏန်းလောက်က လာနေဆဲပါ။ ကာစီနိုမှာ ခဏလှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး ထွက်လာပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာစျေးနဲ့ မြန်မာရပ်ကွက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။
မြန်မာစျေးဝင်ဝင်ခြင်းမှာပဲ အော်လံနဲ့ မြန်မာလိုအော်နေတာကို ကြားရတယ်။ ဆိုင်ကယ်တွေ စနစ်တကျရပ်ဖို့ပါ။ အနားကပ်ကြည့်တော့မှ လူအော်တာ မဟုတ်ဘဲ အသံသွင်းထားတာကို အော်လံက ပြန်ဖွင့်နေတာပါ။ စျေးပုံစံက ကွင်းပြင်ကျယ်ကြီးကို သွပ်ပြားအပြာတွေနဲ့ ပတ်လည်ကာရံထားတယ်။ အကျယ်က ပေ ၂၀၀ ပတ်လောက်ရှိမယ်။
အဲဒီဝန်းထဲမှာ စျေးဆိုင်တန်းတွေ အတန်းလိုက် အစီအရီဆောက်ထားတယ်။ အကုန်လုံး မြန်မာစျေးဆိုင်တွေ ချည်းပဲ။ မြန်မာပြည်က ပစ္စည်းမှန်သမျှကို စျေးထဲမှာ အကုန်ရပါတယ်။ စားသောက်ဆိုင်၊ အထည်ဆိုင်၊ ရွှေဆိုင်၊ အသီးရွက်ဆိုင်၊ ကွမ်းယာဆိုင် စသဖြင့် စုံလို့ပါပဲ။ 2D ရောင်းတယ်ဆိုပြီးလည်း ဆိုင်းဘုတ်တွေ တွေ့ရပါတယ်။ စျေးထဲသွားလာနေတာကလည်း ပုဆိုးတွေ ထဘီတွေနဲ့ ကိုယ့်ရပ် ကိုယ့်ရွာအတိုင်းပါပဲ။
ကျွန်တော်တို့ စျေးကနေ မြန်မာရပ်ကွက်ကို ထွက်လာပါတယ်။ မြန်မာရပ်ကွက်ဆိုတာကတော့ ၁၀ ပေ ၊ ပေ ၂၀ တိုက်ခန်းတွဲတွေ အလုံးငါးဆယ်လောက်စုနေတဲ့နေရာပါ။ နေထိုင်ဖို့ အတွက်ကတော့ စျေးကြီးတယ်ပြောရမယ်။ အဲဒီ ၁၀ ပေ ၊ ပေ ၂၀ တစ်ခန်းကို ဘတ်ငွေနဲ့ဆို တစ်သောင်းလောက် ပေးရတယ်။ မြန်မာငွေနဲ့ဆို ၁၃ သိန်း လောက်ရှိတယ်။ ရေဖိုးနဲ့ မီတာခမပါသေးဘူး။
အဲ့ဒီလို အခန်းထဲမှာ မြန်မာတွေက နှစ်ထပ်ကုတင်တွေနဲ့ စုပေါင်းပြီးနေကြတယ်။ တစ်ခန်းမှာဆိုရင် ၅ ယောက် ကနေ ၁၀ ယောက်ထိနေလို့ရတယ်။ အဲ့ဒီတိုက်တန်းကို အဝင်လမ်း ညာဖက်အခြမ်းမှာတော့ စားသောက်ဆိုင်တွေချည်းပဲ။ မြန်မာထမင်းဆိုင်တွေပါ။ မြန်မာသီချင်းသံတွေက ဆူညံနေပါတယ်။ မြန်မာရုပ်ရှင်ကားတွေလည်း ကြည့်တဲ့သူက ကြည့်နဲ့ရယ်ပါ။ မြန်မာရပ်ကွက်ကြီးတစ်ခုကို ရောက်သွားသလိုပါပဲ။
မြန်မာသီချင်းသံတွေ၊ ထိုင်စားသောက်နေသူတွေ ၊ ကွမ်းယာဆိုင်တွေ၊ ဘီယာ အအေး အစုံရတဲ့ ဆိုင်တွေ စုံလို့ပါပဲ။ မြန်မာလိုတွေပဲပြောကြ ဆိုကြ အော်ကြဟစ်ကြနဲ့ ကိုယ့်ရပ်ရွာတောင် အလွမ်းပြေသွားပါတယ်။ တိုက်ခန်းတွေရှေ့မှာလည်း လူတွေက ဟိုစုစုဒီစုစု ထိုင်နေကြတယ်။ အခန်းတိုင်းရဲ့ရှေ့မှာ အဝတ်တွေလှမ်းထားကြတယ်။ ဆိုင်ကယ်တွေကလည်း အပြည့်ပဲ။ မြန်မာပြည် အညာဘက်ကလာတဲ့သူတွေ ပိုများတယ်လို့ ကိုအောင်က ရှင်းပြပါတယ်။
ရောက်လာတဲ့ အလုပ်သမားသစ်တွေနဲ့ အရင်မြန်မာလုပ်သားတွေမှာလည်း အခုကာလ အလုပ်တွေမရှိ၊ ဧည့် သည်တွေ အရင်လိုမစည်တော့တဲ့အခါ အခက်အခဲဖြစ်ကြရတယ်။ တချို့ဆိုရင် လာအိုနိုင်ငံထဲက မြို့တွေအသီးသီးမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ ဒီကနေ အောက်လမ်းကနေ ငွေပေးသွားကာ အလုပ်လုပ်ကြတယ်လို့ ကိုအောင်က ရှင်းပြတယ်။ တချို့တွေဆို မိုင်းတွင်းတွေမှာ အလုပ်လုပ်ကြရတယ်။ တိုင်းပြည်က ချွတ်ခြုံကျနေတော့ နိုင်ငံသားတွေလည်း ရတဲ့နေရာတွေမှာ ရသလို အလုပ်တွေ လုပ်ရင်း ရွှေ့ပြောင်းလုပ်ကိုင်နေကြရတယ်။
ဒီနေရာမှာ မှုခင်းတွေဖြစ်လာရင် ဘယ်လိုဖြေရှင်းလဲမေးကြည့်တော့ ဥပမာ ခိုးမှုတစ်ခုဖြစ်လာရင် တရုတ်ရဲစခန်းကို ခေါ်သွားပြီး ပိုက်ဆံနဲ့ပြန်ထုတ်လို့ရတယ်လို့ ဆိုတယ်။ ရွေးစရာပိုက်ဆံမရှိရင်တော့ မြို့ပြင်က လာအိုထောင်ကို ပို့ပါတယ်။ လာအိုထောင်မှာ ထမင်းမကျွေးပါဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာ ဝယ်စားရတာလို့ဆိုပါတယ်။ ဒါကြောင့် ငွေမရှိရင် ထောင်ကျဖို့တောင် မလွယ်ဘူးလို့ ဆိုရပါမယ်။
ကျွန်တော်တို့ နှစ်နာရီခွဲလောက် လည်ပတ်ပြီးတဲ့အခါ နေရာတွေက အတော်နှံ့သွားပါပြီ။ ဒါကြောင့် စက်လှေဂိတ်နားက စျေးမှာ တစ်ခုခု အမောပြေသောက်ရင်း ထိုင်စကားပြောဖို့ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ အအေးဆိုင်မှာ စျေးရောင်းတဲ့ အလုပ်သမား အမျိုးသမီးကလည်း မြန်မာပါပဲ။ နေပြည်တော်ဘက်ကလို့ဆိုတယ်။ သူက ကလေးတစ်ယောက်ပါ လာအိုကိုခေါ်ထားပါတယ်။ ဆိုင်ရှင်သူဌေးက ကလေးကို ကျောင်းထားပေးထားတယ်လို့ဆိုတယ်။
ဆိုင်မှာက အကုန် သူ့လက်သူ့ခြေပါပဲ။ တရုတ်သူဌေးက အအေးဘူးတစ်ခွက်နဲ့ သူ့ဘာသာအေးဆေးထိုင်နေတယ်။ ငွေယူတာ ပြန်အမ်းတာကအစ အဆိုပါအမျိုးသမီးပဲ လုပ်ကိုင်နေတာပါ။ ဒီမှာက တရုတ်ငွေရော ထိုင်းငွေပါ အဓိက အသုံးပြုကြပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့လည်း အချိန်ပြည့်ခါနီးလာတာကြောင့် ထိုင်းဘက်ကို ပြန်ကူးဖို့ လုပ်ပါတယ်။ လိုက်ပို့တဲ့ ကိုအောင်ကိုလည်း ကျေးဇူးတင်စကားပြောရင်း လိုက်ပို့ခ မုန့်ဖိုးအနည်းငယ်ပေးတော့ သူလည်းပျော်သွားပါတယ်။ စက်လှေသမားက ဆိပ်ခံတံတားမှာ အိပ်ရင်းစောင့်နေပါတယ်။ ကိုအောင့်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ဟာ နာမည်ကျော် ကာစီနိုနဲ့ မြန်မာအလုပ်သမားတွေကိုလည်း စိတ်ထဲက နှုတ်ဆက်ကာ ထိုင်းဘက် ချင်းဆန်ဆိပ်ကမ်းကို ပြန်ကူးလာခဲ့ပါတော့တယ်။
လွှတ်တော်အမတ်ဖြစ်သူ ဦးဇော်ကလည်း ခရီးထွက်လာရတာ ပျော်နေပါတယ်။ သူက ဒီရောက်လာတည်းက ဒီလို လေ့လာရေးပုံစံ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ခရီးမထွက်ဘူးသေးဘူး။ အခုတော့ မြင်ရတွေ့ရတာတွေကြောင့် သူလည်း စိတ်ပျော်နေတာတွေ့ရတယ်။
ချင်းဆန်လှေဆိပ်ကနေ မဲဆိုင်ဘက်ကို ပြန်လာကြတယ်။ မိနစ် နှစ်ဆယ်လောက်မောင်းပြီးတော့ ဖာသာရ်က အာခါတွေနေတဲ့ မဲဆိုင်မြို့ပြင်တောင်ပေါ်က ကော်ဖီဆိုင်နဲ့ တောင်ထိပ်ပေါ်မှာရှိတဲ့ စိတ်ဝင်စားစရာနေရာတစ်ခုကို ထပ်ပြီးလိုက်ပို့ပြန်ပါတယ်။
-အပိုင်း(၃) ဇာတ်သိမ်းပိုင်းကို ဆက်လက်ဖော်ပါမည်။